450 lat temu ukazało się dzieło Mikołaja Kopernika "O obrotach sfer niebieskich". Autor przedstawił w nim teorię heliocentryczną, zgodnie z którą nieruchomym centrum świata jest Słońce. Dokoła niego krążą planety: Merkury, Wenus, Ziemia z księżycem, Mars Jowisz i saturn. Ziemia wiruje jeszcze w wokół własnej osi, a całość zamknięta jest w nieruchomej sferze gwiazd stałych, Kopernik uważał, że gwiazdy znajdują się dalej, niż dotąd sądzono, ale nie potrafił określić ich odległości. Nie wiedział, iż są one w różnych odległościach i poruszają się w przestrzeni. Nic też nie wiedział o wirowaniu planet i Słońca oraz jego przestrzennym ruchu. Za odległość planet przyjmowano wtedy wartości 20 razy mniejsze od rzeczywistych. Nie podejrzewano nawet istnienia planet za Saturnem, czyli Urana, Neptuna i Plutona, ani też istnienia księżyców innych planet niż Ziemia oraz gwiazd niewidocznych gołym okiem. Nic nie wiedziano o fizycznej naturze planet i Słońca, a tym bardziej dalekich gwiazd.
Przed 450 laty, w końcu marca 1543 r., spod pras drukarskich w Norymberdze wyszło wiekopomne dzieło Mikołaja Kopernika "O obbitach sfer niebieskich". Zawierało ono systematyczny wykład nowej, heliocentrycznej teorii budowy świata i było ukoronowaniem wieloletnich obserwacji, a przede wszystkim teoretycznych rozważań. Zostało napisane we Fromborku w latach 1515-1530. Zdając sobie sprawę z nowatorskiego charakteru swej teorii, burzącej dotychczasowe poglądy o nieruchomości i wyjątkowości Ziemi zajmującej jakby centralne położenie we wszechświecie autor długo zwlekał z opublikowaniem działa. Zdecydował się na to dopiero w 1539r. za namową swego przyjaciela - chełmińskiego biskupa Tiedmana Bartłomieja Giesego oraz wittenberskiego matematyka i astronoma - Jerzego Joachima Retyka. Jeżeli nawet drukowano księga dotarła do Fromborka jeszcze za życia Kopernika, do jego świadomości już to nie doszło. Zmarł 24 maja 1543 r., na długo przedtem tracąc przytomność umysłu.